Rozdział 8

Bal cz.1

Przepraszam za te drobne spóźnienie, ale wyjechałam na ferie i mam mniej czasu. Zapraszam do czytania :

- Co? No nie wierzę, ty też Blaise? – zapytałam zdziwiona.

- Ok… Nie wiem kto pytał cię przede mną, ale no… To ważne, skup się. Stwierdziłem, że możemy pójść na bal jako przyjaciele. W końcu no wiesz, przyjaźnimy się i w ogóle… Będzie fajnie. Z tego co wiem to nie podoba ci się żaden chłopak, więc i tak nie miałabyś z kim pójść. Dodatkowo wszystkim odmawiasz. A tak to będziemy się świetnie bawić, bez żadnych zobowiązań.

- Hm… A jaki jest prawdziwy powód?

- Dlaczego uważasz, że ten nim nie jest?

- Gdyby nie było czegoś jeszcze, to nie wpadłbyś na to.

- Dziękuje bardzo – odpowiedział urażony. – A tak serio to, mnie także zaprosiło już kilka dziewczyn. Chciałbym z niektórymi gdzieś pójść, poznać je BLIŻEJ. No… takie kandydatki na dziewczynę. Jednak wiem, że jeżeli poszedłbym z jedną, to miałbym mniejsze szanse u reszty. No i wspólne wyjście na bal to coś poważnego. Dodatkowo Millicenta mnie nęka. Stwierdziłem, że najlepszym wyjściem byłoby pójście z przyjaciółką, bo „jej obiecałem”.

- Więc wciskasz każdej dziewczynie, która cię zaprosi, że idziesz ze mną, bo cie poprosiłam, a mówisz mi o tym dopiero teraz?

- Tak jakby…

- Cholera, Blaise! Pomyśl najpierw o MNIE za nim zrobisz coś z MOIM udziałem!

- Tak jest! To co? – zapytał z szerokim uśmiechem.

- No dobrze, pójdę z tobą, ale następnym razem nie rób takich rzeczy.

- Nie ma sprawy. Przygotuj się, że będziemy najładniejszą, najmądrzejszą i najwspanialszą parą.

- Ja już o tym wiem – powiedziałam ze śmiechem.

- Dzięki Maddie. To ja już idę, paa.

- Paa – odpowiedziałam, a Blaise wyszedł z dormitorium. Uśmiechnęłam się, mój problem związany z balem sam się rozwiązał. Dodatkowo wiedziałam, że z moim przyjacielem nudzić się nie będę.

                                                          ***

Nadszedł ten dzień. Dzień balu. Po lekcjach wszystkie dziewczyny pobiegły do dormitoria. Każda chciała wyglądać najpiękniej jak się dało, a do tego potrzebny był czas. Jednakże ja poszłam na siódme piętro, do łazienki prefektów. Znajdowała się tam najwspanialsza wanna w Hogwarcie, dodatkowo było tam mnóstwo najróżniejszych olejków, płynów i soli. Weszłam do środka i zamknęłam drzwi. Odkręciłam wodę i wlałam zielonego płynu. Rozebrałam się i zanurzyłam się w kolorowej cieczy. Po półgodzinnej chwili rozkoszy wróciłam do mojego pokoju.

- Myślałam, że już nigdy nie przyjdziesz. Zdążysz?

- No pewnie. Pansy, nie przesadzaj.

- Nie uwierzysz!

- Draco cię zaprosił?

- Draco mnie zaprosił! Tak… Skąd wiedziałaś?

- Domyśliłam się – odpowiedziałam z uśmiechem. Nie powiedziałam Pansy o tym, że mnie zaprosił pierwszą. Nie chciałam sprawiać jej przykrości. Przyjaciele zawsze byli dla mnie bardzo ważni i nigdy się to nie zmieni. Ucieszyłam się, miałaby stracony cały bal, gdyby poszłaby z kimś innym.

- Czekaj… A z kim ty idziesz? Błagam nie mów mi, że idziesz sama.

- Nie, nie spokojnie. Idę z Blaise’m. No wiesz, tak po przyjacielsku.

- No to fajnie. Będziecie ślicznie razem wyglądać! No i może uczucia powrócą… - uśmiechnęła się.

- Przestań Pansy. Nigdy nie było między nami niczego więcej niż przyjaźń. Tak, chodziliśmy ze sobą jakiś czas temu, ale tylko sprawdzaliśmy.

- Co sprawdzaliście?

- No wiesz, czy nic do siebie nie czujemy. No i mieliśmy rację, ten związek był straszny – roześmiałam się. – Dobrze, że tak łatwo wróciliśmy do przyjaźni.

- Tak… My tu sobie gadamy, a do balu zostały tylko dwie godziny! – powiedziała Pansy i pobiegła do łazienki.

- Tylko? Chyba aż… - mruknęłam.

- Wyjmij mi suszarkę z łazienki! – krzyknęłam, a już po chwili suszyłam włosy. Następnie poszłam wybrać biżuterię. Wzięłam naszyjnik ze znakiem nieskończoności (dostałam go od Pansy), takie same kolczyki i srebrną bransoletkę ze smokiem. Następnie poszłam zrobić sobie makijaż. Nałożyłam trochę pudru, pomalowałam rzęsy, zrobiłam sobie czarne kreski i lekko pomalowałam usta na czerwono. Popatrzyłam w lustro, wyglądałam pięknie. Makijaż nie był bardzo mocny, ale wystarczający. Spełniał swoje zadanie. Następnie zrobiłam loki. Moje włosy zwykle były proste, więc teraz wyglądałam całkiem inaczej. Poszłam do szafy i ubrałam rajstopy w kolorze skóry oraz moją przepiękną, czerwoną sukienkę.

- Wow… Wyglądasz, zniewalająco. Już wiemy, kto zostanie królową balu – powiedziała zachwycona Pansy.        

- Dzięki, ale ty również wyglądasz świetnie – spojrzałam na moją przyjaciółkę. Miała na sobie krótką, zieloną sukienkę na grubych ramiączkach. Na dole była koronka, a całość dopełniał diamentowy naszyjnik.

- Jesteś już gotowa? – spytałam.

- Nie, muszę zająć się jeszcze włosami, a ty?

- Jeszcze tylko pomaluję paznokcie na czarno.

Po chwili byłam już gotowa. Na moje nieszczęście do balu zostało jeszcze trzydzieści minut. Stwierdziłam, że mogę w tym czasie napisać krótki list do rodziców. Dawno już do nich nie pisałam.

- Możemy już się zbierać – powiedziała kilkanaście minut później Pansy.

- Ok, wiesz gdzie jest Evelyn?

- Nie wiem, jestem ciekawa gdzie przygotowała się do balu, jeżeli nie było jej we własnym dormitorium.

- No… - powiedziałam, a następnie popsikałam się perfumom i włożyłam czarne szpilki. Przypomniałam sobie, że miałyśmy wziąć po butelce alkoholu, więc wzięłam czarną torebkę, magicznie powiększyłam ją i włożyłam trunek do środka. 

- Jest za pięć. Możemy iść, chłopcy na pewno czekają w pokoju wspólnym.

- Czas na wielkie wejście część pierwsza – mrugnęłam do przyjaciółki i chwyciłyśmy się pod ramię. Następnie wyszłyśmy z dormitorium i z głowami podniesionymi do góry zeszłyśmy po schodach. Zauważyłyśmy, że wszystkie spojrzenia odwrócone były w naszym kierunku. Dodatkowo były to spojrzenia zachwytu lub zazdrości.

- Cudownie – pomyślałam, lubiłam być w centrum zainteresowania.

- Witaj piękna, znamy się? – zapytał Blaise i przejął moje ramię od Pansy.

- Niech pan mi powie.

- Wyglądasz wspaniale, mówiłem, że będziemy najlepszą parą.

- A ja się z tobą zgodziłam. Ty także prezentujesz się całkiem nieźle – Blaise miał na sobie czarny garnitur i czerwony krawat. Spojrzałam na Pansy, na szczęście ona też wyglądała na szczęśliwą. Stała z Draco.

- Skąd wiedziałeś, że będę mieć czerwoną sukienkę? Przecież nikomu nie pokazywałam.

- Przeczucie – mrugnął do mnie Zabini. – Idziemy?

- Oczywiście.

***

Weszliśmy do Sali. Wyglądała ona całkiem inaczej niż zwykle. Zamiast czterech stołów stał tylko jeden. Przepełniony był różnymi przekąskami, ponczem i ciasteczkami w kształcie dyń. Z okien zwisały pomarańczowe i czarne zasłony. Magiczny sufit rozjaśniał całe pomieszczenie, ponieważ przepełniony był gwiazdami. Dodatkowo wszędzie zwisały halloweenowe  ozdoby. Dostrzegłam, że w Sali lata więcej duchów niż zwykle. Widać, że nie znały ograniczeń, ponieważ co chwilę straszyły biednych uczniów. W miejscu, w którym zwykle znajdował się stół nauczycieli, teraz stała scena. Grały na niej „The mundane”, nowy dość znany zespół. Całość robiła ogromne wrażenie.

- Wzięłaś ognistą? – szepnął do mnie Blaise.

- No pewnie.

- A więc wieczór zapowiada się całkiem nieźle.

Po chwili przemówił dyrektor, życzył nam dobrej zabawy. Następnie zaczęliśmy się bawić.

- Zatańczymy? – zapytał Blaise i podał mi rękę.

- Oczywiście – mrugnęłam do niego. Była to dość szybka piosenka. Tańczyliśmy obok siebie i patrzeliśmy sobie w oczy. Zabini był wspaniałym tancerzem, więc prezentowaliśmy się całkiem nieźle. Po chwili muzyka zmieniła się na wolniejszą. Rozejrzałam się, obok nas stała Millicenta.

- Milli? Blaise prosi cię do tańca – powiedziałam z uśmiechem. Ślizgonka pisnęła i podeszła do nas. Zabini spiorunował mnie wzrokiem z ukrycia. Odeszłam na bok.

- Zatańczysz ze mną? – zapytał mnie ten sam Krukon, co zapraszał mnie do Hogsmeade. Nie wiem dlaczego, ale było w nim coś, co nie pozwalało mi go zranić. Widać, że charakteryzowała go nieśmiałość i kruchość. Dodatkowo miałam słabość do osób inteligentnych.

- Pewnie – uśmiechnęłam się. Złapaliśmy się za ręce i zaczęliśmy tańczyć. Szło mu fatalnie.

- Ała – mruknęłam, chłopak nadepnął mi na nogę.

- Przepraszam Madeline – powiedział speszony. Stwierdziłam, że nie chcę już z nim tańczyć. Był, jakby to ująć, ofiarą losu. Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, nie mogłam się z nim pokazać. Stwierdziłam, że już i tak byłam wystarczająco miła. Obróciłam się, za mną stał Teodor Nott.

- Przepraszam Trevor, ale obiecałam Teodorowi, że z nim zatańczę – powiedziałam, a stojący przy nas Ślizgon popatrzył się na mnie lekko zdziwiony.

- Nic się nie stało – odparł z uśmiechem i odszedł. Podeszłam bliżej Notta.

- Dzięki, uratowałeś mnie.

- Nie ma sprawy. W sumie to i tak chciałem cie poprosić do tańca.

- Jaaasne.

- No naprawdę – uśmiechnął się. Popatrzyłam na niego. Teodor był dosyć wysoki, miał oliwkową cerę, brązowe włosy i piękne, przejrzyste, niebieskie oczy. Zdziwiłam się, że nigdy nie zwróciłam na niego większej uwagi, był przystojny. Pewnie powodem było to, że Ślizgon zwykle nie zwracał na siebie uwagi.

- Coś się stało? – zapytał. – No… Tak nagle zamilkłaś, a wiesz, tak się raczej nie dzieje.

- Tak, tak, przepraszam, zamyśliłam się. Jak to jest, że tak rzadko ze sobą rozmawiamy? – zapytałam, a Nott zakręcił mną. Zaśmiałam się, było to bardzo przyjemne.

- Hm… Jesteś „gwiazdą Slytherinu”, a ja… no cóż, zwykle się nie wychylam.

- A może powinieneś.

Piosenka dobiegła końca, a Teodor spojrzał na mnie.

- Dłużej cię nie trzymam, Blaise pewnie cię szuka.

- Pewnie tak, może pogadamy jutro?

- Z chęcią. Spotkamy się po lekcjach na błoniach?

- Do zobaczenia! – powiedziałam i pomknęłam w stronę Zabiniego.