Rozdział 6

Spotkania

Bardzo i to bardzo przepraszam za spóźnienie. Miałam dość dużo nauki, a moja wena uciekła do Włoch. Na początku byłam trochę sceptycznie nastawiona do tego rozdziału, ale efekt końcowy nie jest taki zły. Dodatkowo wyszedł na dłuższy, niż myślałam, że będzie. Zapraszam : 

Przeszłam przez tajne przejście i znalazłam się w Hogsmeade. Ubrałam kaptur i schyliłam głowę. Nie chciałam nikogo spotkać, a tak było prościej pozostać nierozpoznaną. Ruszyłam w stronę sklepu Madame Malkin. Gdybym nie kupiła dzisiaj sukienki na bal, Ślizgoni zaczęliby coś podejrzewać. Wolałabym teraz sprawdzać moją hipotezę na temat organizacji, jednak kupno szaty było mądrzejszym zagraniem. Weszłam do sklepu. Miałam szczęście, ponieważ nie było w nim żadnego ucznia.

- Mogłabym w czymś pani pomóc? – usłyszałam głos pani Malkin.

- W sumie to tak. Szukam pięknej, oryginalnej i ekstrawaganckiej sukni na bal. Dobrze byłoby, gdyby przykuwała wzrok,  zachwycała.

- Hm… Rozumiem. Myślę, że ta będzie odpowiednia panno Black. Jest dość droga, ale spełnia wszystkie oczekiwania. Dodatkowo pochodzi ona z najnowszej kolekcji – powiedziała i pokazała mi sukienkę. Była ona czerwona i długa, sięgała aż do ziemi. Z boku posiadała wycięcie, które odsłaniałoby całą lewą nogę. Dekolt był w kształcie serca.

- Jest… Idealna – wykrztusiłam z podziwem.

- Cieszę się. Chciałaby pani ją przymierzyć?

- Tak, oczywiście – odpowiedziałam i poszłam do przymierzalni. Po chwili miałam ją na sobie. Wyglądałam cudownie. Sukienka podkreślała wszystkie moje atuty. Dodatkowo czerwień była moim „twarzowym” kolorem. Uśmiechnęłam się. Właśnie o taki efekt mi chodziło. Żałowałam, że nie było przy mnie moich przyjaciół. Czułam, że ta cała organizacja osłabi naszą przyjaźń. Zawsze byliśmy razem, staliśmy po tej samej stronie. Teraz mogło się to zmienić. Zdjęłam suknię i poszłam do kasy.

- Jesteś sama i smutna, coś musiało się zdarzyć – usłyszałam czyjś głos. Zdziwiona odwróciłam się i zobaczyłam Lunę Lovegood lub jak my ją nazywaliśmy – Pomylunę. Wkurzyłam się, nie chciałam nikogo spotkać, a ona była taka irytująca.

- Czego chcesz?! – warknęłam.

- Martwisz się czymś i wolałabyś być sama. Przeszkodziłam ci – powiedziała tak, jakby w ogóle nie usłyszała mojego pytania.

- Tak, przeszkadzasz mi. Idź bawić się w jasnowidza gdzieindziej.

- Jasnowidza? Nie, nie jestem nim, po prostu widzę twój smutek. Możemy porozmawiać.

- Spadaj Pomyluno, nie potrzebuję cię, nikogo nie potrzebuję – powiedziałam. Próbowałam ją spłoszyć. Po chwili zapłaciłam za sukienkę, a ona dalej stała przy mnie.

- Jesteś silną osobą. Nieważne jak ciężko będzie, dasz sobie radę – powiedziała, popatrzyła mi w oczy i uśmiechnęła się.

- Dziękuję? – mruknęłam niepewnie.

- Szkoda, że cały czas nosisz tę maskę. Myślisz, że masz powód, ale… Czy na pewno tak jest? Lepiej byłoby ci bez niej – dodała tajemniczo i odeszła. Zostawiła mnie w lekkim zdezorientowaniu. Czułam, że wiem o co jej chodzi, jednak nie zgadzałam się z nią. Myliła się. To już nie była maska. Ja po prostu taka byłam. Wraz z przyjściem do Slytherinu stałam się typową Ślizgonką. Tak… chyba tak. Byłam tak zamyślona, że nawet nie zauważyłam kiedy doszłam do Hogwartu. Zdjęłam kaptur i weszłam do zamku. Teraz mogłam zająć się organizacją. Poszłam do biblioteki. Stwierdziłam, że właśnie tam przebywa Evelyn, a to właśnie ona mogła mi pomóc. Nie żebym chciała powiedzieć jej o tym, co słyszałam. Nie, to by było zbyt niebezpieczne. Po prostu ona miała coś, czego ja nie. Wychowała się w arystokratycznej, ślizgońskiej rodzinie. Posiadała wiedzę, której ja nie miałam. Weszłam do biblioteki. Tak jak się spodziewałam Evelyn siedziała przy stoliku i czytała książkę. Usiadłam obok niej, a gdy ta na mnie spojrzała, powiedziałam :

- Potrzebuję pomocy.

Moja współlokatorka wytrzeszczyła oczy.

- Że co? Ty… Potrzebujesz pomocy? – zapytała szczerze zdziwiona.

- Tak, tylko musisz obiecać, że nikomu nie powiesz o naszej rozmowie.

- Co, boisz się, że ktoś się dowie, że wielka Madeline Black potrzebowała pomocy? – zapytała szyderczo, a ja popatrzyłam się na nią karcącym wzrokiem.

- A, czyli to coś poważnego. Dobrze, obiecuję, że nikomu nic nie powiem. O co chodzi?

- Przepraszam, ale nie mogę cię wtajemniczyć w sedno sprawy. Potrzebuję jedynie odpowiedzi na parę pytań. Jaki jest status krwi Wesa Shacklebolta?

- Hm… Jego mama ma czystą krew, a tata jest mugolakiem.

- Dobrze, a Emily Vance?

- Taka sama sytuacja.

- Lydia McKinnon?

- Nie jestem pewna jak tata, ale jej mama na pewno jest mugolakiem.

- Mhm, a Hector Dodge?

- Jego rodzice to mugolacy.

- Nicoletta Fenwick?

- Tak samo. Maddie? O co tu chodzi? Planujesz jakiś zamach, czy co? – zapytała lekko przestraszona Evelyn.

- Proszę, żadnych pytań. Dziękuję za pomoc, muszę już iść – powiedziałam i szybko zebrałam się do wyjścia. Było dokładnie tak jak myślałam. Organizacja miała coś wspólnego z mugolakami. Jednak nie byłam pewna o co konkretnie może chodzić. Patrząc na członków tego przedsięwzięcia musiało łączyć się to z arystokracką nienawiścią do szlam. Tylko czemu akurat te osoby? Miałam mętlik w głowie. Szłam tak szybko, że nie zauważyłam przechodzącego obok mnie Harry’ego. Ku mojemu zaskoczeniu chwycił mnie za ramię.

- Oddawaj moją pelerynę! -  był wściekły.

- Myślę, że będę jej jeszcze potrzebować. Nie zdziwię się, jeżeli nie zrozumiesz, ale to jest ważne. Proszę, zrób to dla mnie.

- Dla ciebie?! Na nic nie zasługujesz! Jesteś tylko kolejnym wrednym Ślizgonem, który wyśmiewa się ze słabszych. Kiedyś byłaś taka dobra. Teraz… Teraz nawet cię nie poznaję.

- Może po prostu nigdy mnie nie znałeś? Żywiłeś się pozorami. Widziałeś to, co chciałeś widzieć – powiedziałam, minęłam go i zaczęłam iść przed siebie. Widocznie Pottera rozjuszyło to jeszcze bardziej. Podbiegł do mnie i szarpnął tak, abym się odwróciła.

- Jesteś głucha, czy masz problem ze zrozumieniem?! Oddaj mi moją własność!

- Nie teraz, to jest zbyt ważne.

- Przekonaj mnie.

- Nie zasługujesz ani na wyjaśnienia ani na moje zaufanie – odpowiedziałam zimnym tonem. Wściekły Gryfon wyjął różdżkę i wycelował ją we mnie.

- Gdzie jest peleryna?!

- W moim dormitorium – odpowiedziałam niewzruszona.

- A więc tam idziemy - powiedział i popchnął mnie. – No rusz się!

- Będę robić co będę chciała – powiedziałam wojowniczo i wrzasnęłam. Harry spojrzał się na mnie zaskoczony. Po chwili podbiegła do nas profesor Sprout.

- Słyszałam krzyki, co się stało? – zapytała i spojrzała na Pottera, który dalej celował we mnie różdżką. Uśmiechnęłam się, właśnie o to mi chodziło. Gryfon jakby zreflektował się jak to wygląda i opuścił magiczny patyk.

- Szłam sobie spokojnie do lochów, gdy Harry popchnął mnie. Zaczął krzyczeć coś o tym, że go okradłam. Po chwili wyciągnął różdżkę i kazał oddać mi jego własność. Tyle, że ja nie mam pojęcia o jaką rzecz chodzi. Niczego mu nie zabrałam – powiedziałam ze sztucznym dramatyzmem w głosie. Brzmiałam naprawdę przekonująco.

- To nie prawda! Ona kłamie! – krzyknął syn Jamesa.

- Tak? A kto celował we mnie różdżką i groził mi?

-  Minus dwadzieścia punktów dla Gryffindoru. Do tego wieczorem odbędzie pan szlaban. Proszę przyjść do szklarni o godzinie dwudziestej.

- Słucham? Przecież ja nic nie zrobiłem – powiedział Harry, a ja zapytałam :

- Czy mogę już iść do dormitorium?

- Ależ oczywiście panienko Black. Panie Potter, żeby to było ostatni raz. Widzimy się na szlabanie – powiedziała pani profesor i odeszła. Uśmiechnęłam się.

- Tak to się dzieje, gdy zadzierasz ze Ślizgonami. Pelerynę oddam w swoim czasie. Nie rób głupstw Potter – powiedziałam i odeszłam. Harry prychnął. Wiedziałam, że to nie była ostatnia tego typu kłótnia. Mój kuzyn charakteryzował się nadzwyczajnym uporem.

                                                    ***

Weszłam do mojego dormitorium.  Zauważyłam Pansy siedzącą na łóżku. Była troszkę smutna.

- O, Madeline! Jak było w wiosce? – zapytała ze sztucznym uśmiechem.

- Całkiem fajnie. Kupiłam zniewalającą suknię. Nie, nie, nie, nie ciesz się tak szybko, zobaczysz ją dopiero w dzień balu – powiedziałam i usłyszałam jęk.

- Serio? Nie pokażesz mi?

- Dokładnie tak. Lepiej opowiadaj jak było na randce.

- Kiepsko. Okazał się totalnym idiotą. To była najgorsza godzina w moim życiu. Widzisz, właśnie dlatego nie mówiłam ci jak się nazywa. No, ale zmieńmy temat na ciekawszy. Zaprosił cię już ktoś na bal?

- Tak, jakiś Puchon pytał mnie o wspólne wyjście, gdy szłam do lochów.

- I?

- Pójdę sama. Naprawdę nie potrzebuję nikogo, żeby dobrze się bawić. Jestem samowystarczalna. A ciebie już ktoś zapraszał?

- Jeszcze nie. Jednak dobrze wiesz, że czekam na propozycję Draco. Tylko na nią się zgodzę – powiedziała, a ja wywróciłam oczami. – Oj przestań. Nie moja wina, że to właśnie on mi się podoba. A powracając do tematu, naprawdę pójdziesz sama? Wiesz, że źle wpłynęłoby to na twoją pozycję.

- Tak, wiem. Najlepszą opcją byłoby pójście z Blaisem lub ewentualnie z Harperem. Takie przyjacielskie wyjście na bal. Jednak nie jestem pewna, czy nie woleliby iść na randkę z dziewczyną, która im się podoba. Zobaczymy. Bal jest dopiero pojutrze.

- Chciałaś powiedzieć „już”. Boję się, że nikt mnie nie zaprosi.

- Przestań. Jesteś Pansy Parkinson. Na pewno mnóstwo chłopców chciałoby z tobą iść. A teraz muszę zająć się czymś bardzo ważnym. Czymś do czego za każdym razem podchodzę z wielkim trudem.

- Czyli?

- Muszę zrobić pracę domową – powiedziałam, a Pansy roześmiała się. Na mojej twarzy także zagościł uśmiech. Uwielbiałam ten jej perlisty śmiech.

- Dasz mi potem spisać?

- Zapomnij.

- No proszę.

- Nie ma mowy – powiedziałam, a Pansy dała mi spokój. Wyciągnęłam książki i zaczęłam pisać esej na temat testrali. Aczkolwiek nie mogłam się skupić.

- Za dużo wrażeń jak na jeden dzień.  Dalej nie wiem o co dokładnie chodzi z organizacją, ale jeszcze się dowiem. Na razie wygląda to na zwykłe stowarzyszenie aroganckich arystokratów, którzy sprzeciwiają się mugolakom będących w magicznym świecie. Mam tylko nadzieję, że nie okaże się to być czymś dużo poważniejszym – pomyślałam.